VROM, sept 2007

Creatief met koolstof

Nederland presenteert zich de laatste maanden steeds nadrukkelijker als het CO2-afvalputje van Europa. We zetten Slochteren in de etalage, samen met waterlagen onder de Noordzee. Ook het aardgasnet zou een tweede leven tegemoet kunnen gaan als onderaardse CO2 snelweg.

Naarmate het besef van de broeikasproblematiek groeit en er bindende beperkingen komen aan de CO2-uitstoot, groeit de marktwaarde van het broeikasgas. Voor volgend jaar worden prijzen van ¤ 30 per ton CO2 verwacht. Dat betekent handel en daar zijn wij Nederlanders nu eenmaal sterk in.

Creatieve geesten verzinnen steeds nieuwe manieren om van het CO2 af te komen. Bijvoorbeeld het via een pijpleiding te verkopen aan tuinders. Die betalen er tot 28 Euro per ton voor. Ze verhogen namelijk graag de CO2-concentratie in de kas omdat groenten en bloemen dan sneller groeien. Dat werkt zo goed dat ze zelfs ‘s zomers stoken. Niet voor de warmte, maar voor de rookgassen in de kas. Helaas is vastlegging in het gewas van korte duur. Zodra de groenten zijn verteerd en de bloemen verwelkt, komt het CO2 alsnog in de atmosfeer terecht.

Olie- en gaswinning bieden ook winstgevende mogelijkheden om CO2 kwijt te raken. Men spreekt dan over ‘enhanced recovery’. Door CO2 in een halfleeg gasveld te pompen, wordt aan de andere kant het aardgas eruit geperst. Nog fijner gaat dat bij dikke olie, die door opname van de CO2 vloeibaarder wordt en dus beter is op te pompen. Dat gaat zo goed dat er, naar schatting van het Rotterdamse klimaatinitiatief, voor iedere ton CO2 die in een afgeleefd olieveld geïnjecteerd wordt twee vaten olie extra naar boven komen. Bij de huidige olieprijs is dat een winstgevende constructie.

Maar het milieu schiet er niet veel mee op. Een vat (159 liter) olie levert bij verbranding ongeveer 0,4 ton CO2 op. Dus voor iedere geïnjecteerde ton CO2 komt er 0,8 ton terug in de atmosfeer. Dat heeft veel weg van het paard achter de wagen spannen.

Verwerking van CO2 door tuinders of veredelde olie- en gaswinning zijn wat betreft de CO2 reductie zo lek als een mandje. Toch die methoden als CO2-reductiemaatregelen in het Rotterdamse klimaatinitiatief genoemd. Op die manier wil Rotterdam tot 2025 de haven en industrie met 50% laten toenemen en toch de CO2-emissies terugbrengen tot de helft van het niveau van 1990.

Alle achting voor de ambitie, maar ik denk dat het tijd is voor een CO2-autoriteit op Europees of VN niveau die de creatieve CO2-boekhouding scherp tegen het licht houdt. Windhandel mag dan winstgevend zijn, uiteindelijk gaat het er natuurlijk om de uitstoot terug te brengen.

copyright © Het Inzicht / Jos Wassink, 2007