Architecten dromen al haast een eeuw van een materiaal dat zo sterk is als staal en zo doorzichtig als glas. Intussen is zo veel bekend geworden over glas dat het steeds vaker wordt ingezet als doorzichtig beton.

De TU heeft enkele glazeniers van wereldfaam onder haar professoren. Prof.dr.ir. Mick Eekhout (Bouwkunde) bouwt met zijn bedrijf Octatube overal in de wereld glazenoverkappingen. Dichtbij huis zijn de oost- en zuidserre van BK-city van zijn hand. Eekhout en zijn team breidden in korte tijd het voormalige hoofdgebouw uit met twee enorme, grotendeels glazen kubussen. In Londen bouwde hij voor het Victoria & Albert museum een spectaculair glazen dak rondom een gebouw op de binnenplaats. Getordeerde dubbele glaspanelen rusten op hellende gelamineerde glazen draagbalken tot elf meter lang.Prof.ir. Rob Nijsse werkt naast zijn aanstellingen bij Bouwkunde (BK) en Civiele Techniek en Geowetenschappen (CiTG) bij constructiebureau ABT en maakte daar de golvende ramen voor Rem Koolhaas’ gebouw voor de Casa da Musica in Porto. Dit jaar overtrof hij zichzelf met nog grotere golvende ramen in het Museum aan de Schelde in Antwerpen (architect Willem Jan Neutelings). Behalve visueel aantrekkelijk zijn de gegolfde ramen vooral een stuk sterker dan vlakke ramen, vertelt Nijsse. Berekeningen laten zien dat ze onder invloed van de wind nauwelijks heen en weer bewegen, zodat de spanning in de bevestigingspunten gering blijft. Wie zulke bouwwerken ziet, vergeet makkelijk dat glas een uiterst breekbaar materiaal is dat soms verrassend uit de hoek kan komen. Nijsse herinnert zich de glazenabri’s voor het busstation in Nijmegen: een glazen plaat werd voorzichtig op een glazen ligger gelegd en krak! Kan gebeuren. Nog een keer en weer sneuvelt de ligger. “Dat is een raar gezicht hoor”, verzekert de glasexpert vanachter zijn montuurloze brilletje. Naderhand kwam hij erachter dat de gaten in de ligger een beetje rafelig waren. Dat zijn plekken waar piekspanningen ontstaan die zich voorbij de breukgrens als bliksemschichten door het materiaal verplaatsen.
Ook in de fabriek van Octatube staan versplinterde glaspanelen. Onlangs doordat kraaien steentjes oppikten van een belendend dakje en die met een duivels plezier op Eekhouts glasdak lieten vallen. Toen hij dat eenmaal wist, heeft hij het grind in teer laten leggen. Probleem opgelost.“ Breken doet het toch wel”, relativeert Eekhout. “Als het maar nooit naar beneden valt.” Continued…