Gratis en schoon

VROM.nl, 2008-09

Tot nu toe heb ik vooral geschreven over groene energie. Ik was uit volle overtuiging enthousiast over zonnepanelen en biobrandstof. Maar thuis was ik nog niet verder gekomen dan een paar deurdrangers en spaarlampen. Dat moest maar eens veranderen.

Ik vroeg bij mijn energieleverancier informatie aan over zonnepanelen en ontving een kleurig boekje met een dansend gezin op de kaft. ‘Zonne-energie, gratis en schoon’, riep het me tegemoet. Nu heb ik een dak op het zuiden, dus niets leek de vooruitgang in de weg te staan. Ik stuurde het formulier ingevuld retour. Enkele weken later belde een vertegenwoordiger me op en vertelde dat de subsidieregeling gestopt was. Oh. Nou ja, zoveel haast had ik niet, dus ik verzocht hem mijn aanvraag maar even terzijde te leggen voor een nieuwe gelegenheid. Ik kende uit verhalen het ga-stop-karakter van de duurzame energieregelingen. En inderdaad, een kleine maand later belde de man weer. De subsidiekraan druppelde weer even. Er kon dus een afspraak worden gemaakt.

Ongeduldig en met een kan verse koffie ontving ik de energieconsulent. De man maakte een wat matte indruk van ‘het wordt toch niks’. Maar ik had er nog steeds zin in. Eerst maar eens de meterkast bekijken. Ach jee. Die zat helemaal vol. Geen plek vrij voor een extra meter voor de geleverde stroom. Wist ik trouwens dat ik die nieuwe stroommeter zelf moest betalen? Dat wist ik niet, maar ik liet me niet ontmoedigen. Het huis door naar boven. Eenmaal op zolder vroeg hij hoe ik dacht de vingerdikke kabel van het dak naar de meterkast te krijgen. Wist ik veel, ik dacht dat dat hun vak was. Zuchtend ging de consulent weer naar beneden en dronk zijn koffie op. Hij had gelijk gekregen; het werd inderdaad niks die dag.

Misschien was een zonneboiler een beter idee, opperde hij na zijn bakkie. Die paste wel op het platte dak van de bijkeuken. Met zonnewarmte kon dan het water voorverwarmd worden voordat het de combiketel in ging. Daar was weinig installatie voor nodig en het zou flink schelen in de kosten voor warm water. Nu wordt er hier nogal veel gedoucht, dus dat zou voordelig kunnen uitpakken.

Gisteren ontving ik de offerte: een kleine drieduizend euro. Volgens het (optimistische) grafiekje in de folder bespaart de installatie me ongeveer honderd euro gas per jaar. Het duurt dus dertig jaar voordat de kosten eruit zijn. Dertig jaar! Dat maak ik niet meer mee, en ik ben bang de installatie ook niet. Met subsidie duurt het zeven jaar minder voordat ik uit de kosten ben. Ik vrees dat dit ook niks wordt.

Tsja, zei de consulent, vroeger ging het een stuk eenvoudiger met die zonnepanelen. Toen had je geen extra meter en geen leidingen door het huis. Je monteerde gewoon een stekker aan de installatie en stak die in een stopcontact. Als de zon scheen, zag je de stroommeter terugdraaien. Dat kan natuurlijk nog steeds, maar, zei hij, u heeft het niet van mij. Tuurlijk niet. En ik vertel het ook niet verder.

copyright © Het Inzicht / Jos Wassink, 2008